Lichaamsgericht

In de Lichaamsgerichte psychotherapie staan lichaamstaal en bewustwording van die taal centraal. Door confrontaties met onverwerkte emotionele gebeurtenissen in bewegingssituaties wordt getracht het zelfvertrouwen te herstellen en meer balans te bewerkstelligen in de verhouding tussen gevoel, houding en gedrag.

 

Het ervaren van positieve lichaamsbelevingen vergroot het gevoel van veiligheid en biedt de cliënt de mogelijkheid tot verandering.
Tijdens reconstructieve behandeling worden traumatische herinneringen en projecties bewerkt. In de ondersteunende behandeling wordt de aandacht meer gericht op actuele problemen en wordt het handelingsrepertoire vergroot.

Vaak wordt iets anders gezegd dan wordt bedoeld. De taal die het lichaam spreekt door houding, gebaren en gelaatsuitdrukking, wijkt vaak af van wat de cliënt probeert duidelijk te maken met woorden. Lichaamstaal geeft meestal beter de hulpvraag aan.

Als kind hebben we al vroeg aangeleerd niet alles te zeggen wat er in ons omgaat. Oneerlijk zijn met woorden werd een 'must' om ons te kunnen handhaven.
Bijvoorbeeld vriendelijk doen terwijl we er de pest in hadden. Of flink doen terwijl we het in de broek deden van angst. Of een ander gelijk geven terwijl we hele andere ideeën hadden. De eigen expressie moest dus eronder worden gehouden oftewel afgeknepen. Als kind gingen we ook letterlijk onze spieren spannen om de eigen expressie eronder te houden. Soms zelfs zodanig, dat die spieren na verloop
van tijd niet meer bruikbaar waren voor hun eigenlijke functies.

Een voorbeeld hiervan is het onderdrukken van een 'nee' dat werd gevoeld en wat zich nu nog manifesteert in verharde nekspieren en stijve schouders. Mensen beleven dit letterlijk als 'vastzitten'. Niet alleen in hun lichaam, maar ook in hun geest. Het voelt als geen keuze hebben en dingen moeten doen. In principe hebben we altijd de vrije keuze iets wel of niet te doen.

Als een bepaald moment spierspanningen loslaten, komen mensen vaak in contact met iets wel of niet willen, in plaats van alles te moeten.

Er is de mogelijkheid van kiezen.

Dat impliceert wel, verantwoordelijkheid gaan dragen voor jezelf, en daar bestaat veel weerstand tegen. Specifiek de weerstand wordt bij lichaamsgerichte therapie benut. Waar weerstand optreedt wordt duidelijk waar de autonomie en het authentiek zijn in de kindertijd is gestopt. Waar de blokkades zijn ontstaan.

De weerstand kan nu langzaam worden onderzocht.

​

In een therapie kunnen er beelden en gevoelens van vroeger naar boven komen en wordt een verband zichtbaar tussen wat iemand ervaart in het 'hier en nu' en wat er zich toen heeft afgespeeld. Er ontstaat misschien een inzicht hoe de oude pijn onophoudelijk wordt herbeleefd en keer op keer op dezelfde manier wordt ondervangen als vroeger. Hoe de ouders en de omgeving van vroeger zijn ingeslikt
en via het superego, nog steeds hun zegje doen. Hoe daar nog steeds datzelfde specifieke antwoord op wordt gegeven. Hoe het patroon dat in de kindertijd ontstond, nog altijd automatisch wordt gevolgd.